جمهورى اسلامى سه دهه است با اتکا به جنايت عليه هر جلوه آزاديخواهى حکومت ميکند. باندهاى اسلامى هر اختلافى داشته باشند و برسر مال و چپاول ثروت و مقام هر دعوائى داشته باشند در بقا و تداوم اين نظام عميقا اشتراک دارند. همه شان تلاش دارند با انواع عوامفريبى مردم را براى اين نمايش مضحک بسيج کنند. "انتخابات" دراين حکومت حتى با نرمهاى عقب مانده ترين کشورهاى بورژوائى قابل مقايسه نيست. نه فقط نيروهاى مخالف و احزاب سياسى و سازمانهاى کارگرى ممنوع و "منحله" اند٬ بلکه بسيارى از افرادى که پاره تن اين نظام اند و براى سرپا نگهداشتن اين حکومت جنايتهاى بيشمار مرتکب شدند حق شرکت دراين مضحکه اسلامى را ندارند. "انتخابات" دراين حکومت مجرائى است که يکى از عناصر امتحان پس داده و جانى براى دوره اى سکان ماشين سبعيت اسلامى و استثمار سرمايه دارى را عهده دار شود. در ايران "انتخابات" صورت نميگيرد و اساسا حق انتخاب به هيچ معنى محدودى هم موضوعيت ندارد. دراين مضحکه قرار است به زعامت خامنه اى ميان جنايتکارانى مانند احمدى نژاد و موسوى و کروبى و رضائى يکى را "انتخاب" کنيم!
همراه نيروهاى حکومتى طبق معمول جريانات طرفدار رژيم در اپوزيسيون آتش بيار اين معرکه اند و عليه اهداف جنبش آزاديخواهانه و هر نوع ترقى و پيشرفت شمشير ميزنند. دامنه آزاديخواهى اين جريانات از آخوندهاى کپک زده و حجره و بيت آنها فراتر نميرود. آنها ميگويند ميان "بد و بدتر" ناچاريم "انتخاب" کنيم تا در يک پروسه تدريجى "ارزشهاى دمکراتيک و مدنى" شکل بگيرد و تقويت شود. بايد در پاسخ آنها گفت اگر شخصيتهاى "ارزشهاى مدنى و دمکراتيک" شما مشتى جنايتکار است که پرونده قتل عامهاى عظيم را زير بغل دارند٬ نميخواهيم هزار سال سياه اين ارزشها شکل بگيرد. مرگ بر نظامى که جز قاتلين و سرکوبگران آزادى و رفاه مردم نميتوانند در آن "انتخاب" شوند. اپوزيسيون مجاز ملى مذهبى نيز ميگويند بايد مطالباتمان را در مقابل "کانديدها" بگذاريم. جنبش آزاديخواهانه و سوسياليستى از اين حکومت مطالبه اى درخواست نميکند بلکه با اتکا به مبارزه مستقل خواستها و شعارهاى خود را طرح و يا تحميل ميکند.
موضع حزب اتحاد کمونيسم کارگرى بعنوان جريانى انقلابى و کمونيست و ضد اسلام و سرنگونى طلب اينست که نبايد دراين مضحکه شرکت کرد. نبايد با شرکت در اين نمايش به حکومت جانيان حتى مشروعيت صورى داد. سياست ما در موسم مضحکه انتخابات ادامه سياست کلى تر ما در قبال اين نظام است. در ايندوره معين بايد فشار سياسى و افشاگرى از ماهيت اين حکومت و مجيزگويانش را تشديد کرد. هدف عمومى يک سياست انقلابى و کمونيستى مقابله با کل حکومت٬ تشديد شکافهاى آن٬ و تضعيف و عقب راندن کل آنست. اهداف تاکتيکى و استراتژيکى ما هيچکدام در حکومت اسلامى و "انتخابات" اش متحقق نميشوند. جامعه بايد از اين سيکل باطل بيرون بيايد و با اساس جمهورى اسلامى و نظام سرمايه دارى تعيين تکليف کند. تحميل هر نقطه سازشى به اين مبارزه و با هر توجيهى هدفى جز بقاى حکومت اسلامى و تداوم فلاکت و بردگى طبقه ما ندارد.
کارگران نيازى ندارند از ميان قاتلين مشهور و بانيان فقر و استثمار وحشيانه و بيحقوقى يکى را براى تداوم اسارت خود "انتخاب" کنند. زنان نيازى ندارند به کليد دار جديد نظام آپارتايد اسلامى و زن ستيزى اسلامى "راى" دهند. نسل جديدى که اسلام و جمهورى اسلامى با تمام وجوه زندگى اجتماعيش در تناقض عميق است نياز ندارند سردسته اوباش و سرکوبگران و شکنجه گران را "انتخاب" کنند.
به معرکه گيرى اسلامى انتخابات "نه" محکم بگوئيم و نيرويمان را براى سرنگونى اين نظام و برپائى جامعه اى آزاد و مرفه و خوشبخت بميدان آوريم.
